De trein schiet voorbij. In een flits zie ik groene vormen die niet natuurlijk zijn. Snel een fotootje maken.
De rails lijken roestig in de zon. Dat gebouw en die bomen, zo vlakbij het spoor. Compact ingepakte bomen. En het dak ook groen bekleed. De schoorstenen proberen zich er doorheen te duwen.
Net een landgoed op een onverwachte plaats. Wil de eigenaar voorkomen dat de bladeren van zijn bomen vallen, angstvallig het groen vasthouden? Of misschien zijn dak en bomen warm inpakken voor de winter?
Het lijken wel de gestileerde nepboompjes bij zo'n model-spoorbaan op zolder. Van 'n vader die ooit z'n zoontje enkele wagons en railstukken gaf en toen de vaders passie is geworden. En van z'n vrienden. Al hun ogen gericht op de lange trein die alsmaar rondjes rijdt op wisselstroom, langs echte huisjes, via wissels en een brug.
Of is het terrein ingepakt in groen voor de feestelijke decembermaand? Misschien is het een kerstcadeau van een miljonair, voor een treinfanaat. Thuis de trillingen van treinen steeds weer door je lijf. Wonen langs het spoor. En dan niet op schaal.