Ik deed mijn huistrui aan, knipoogde met rechts en links en zag echt kleurverschil in de spiegel. Het is een overgangsfase; ik ga alles anders zien.
Sinds twee weken heb ik een nieuwe lens in mijn rechteroog. Binnenkort volgt de tweede staaroperatie, voor mijn linkeroog. Zonder bril zag ik totnogtoe alles wazig. Nu heb ik een scherp vergezicht; al vanaf zo’n 60 cm is alles ‘n stuk scherper. Dat is fijn. Alleen voor dichtbij nog een leesbril.
Ik schrok wel even van de kleuren die ik nu echt anders zie met rechts. Alsof ik door een blauwfilter kijk, met een vleugje violet. Blauw wordt blauwer en gebroken wit wordt echt spierwit. Ik vind de wereld killer zo.
Blijkt dat mijn ouwe lens, die ik als waar ervaar, in de loop van m’n leven vergeeld is. Met deze heldere kunstlens dus terug naar af: je gaat weer kijken als een baby. Zoals bij beroemde schilderijen die een grondige renovatie ondergaan en ook de vergeelde vernislaag verwijderd wordt. Dan sprankelen de kleuren je weer tegemoet zoals ze ooit geschilderd werden.
Met twee nieuwe ogen kijk ik voortaan de wereld in. M’n gezicht zonder bril, voelt voor mij een beetje bloot. Zal vast allemaal wennen. ‘Kijkrijk’ gaat er misschien voortaan ‘n tikje anders uitzien. Valt het jullie op?