Ik weet niet waarom ik dit in het Vondelpark nou per se wilde fotograferen. Er gebeurde iets. Maar wat?
Treurwilgen heb ik altijd al mooi gevonden. Een waterval van groen. Is mijn waarneming misschien al gekleurd door de naam van deze boom? Een boom met verdriet. Dat roept compassie op. Onderscheidt hij zich omdat zijn takken omlaag buigen terwijl die van zijn medebomen juist de hoogte in willen?
Rustgevende groentinten. De treurwilg maakt zich door het licht los van de achtergrond, spreidt op het water zijn twijgen met blaadjes uit. Hij lijkt daardoor verankerd op de waterspiegel en krijgt visueel meer vaste vorm. In de weerspiegeling door geribte groene zuilen gedragen.
Er zit voor mij Zen in. Het is een plek voor stilte. Ongemerkt neemt de bedroefde boom me mee naar Japan. In de verte hoor ik heel zacht het monotone chanten van boeddistische monniken.