Toch zit ik weer voor de tv, de 4e. De massa, rituelen, toespraken, de taptoe en twee minuten stilte. Zelfs alle treinen staan twee minuten stil, hoorde ik.
Vanaf het Paleis kijkt al sinds 1648, het 'Beeld van de Vrede' mee. Een camera achter haar, geeft ons van tijd tot tijd een 'over‑shoulder-shot' vanuit de hoogte. Beneden, mensen met ernstige trekken, gedachten en herinneringen. Zij waakt; gebaart 'Kom maar bij mij'. Lijkt de wereld daar te omarmen, beschermen en troost te bieden.
Kleine mensen in zwart maken hun gang van paleis naar monument. 'n Overzicht van de hele mise‑en‑scène. Je neemt daardoor afstand, het lijkt of je wat uit de ernst wordt getild. Bij een volgend shot zie je de bebouwing in de verte zelfs warm opgloeien in het avondlicht. Zo lijkt het oorlogsleed te worden verzacht. Hoe cameravoering je beleving kan sturen.
Wij zien steeds vaker films met veel beelden vanaf flinke hoogte. Drones worden effectief ingezet. Ongemerkt zijn we gewend geraakt aan grote overzichten vanuit de lucht. Handig bij misdadigers op de vlucht of oorlogsverkenningen. Maar over de schouder van een immens vredesbeeld kijken, maakt het menselijk. Ik voel haar 'sterke arm'.