Bij de vijver met koikarpers zit een oude Japanse man klaar met papier, penseel en inkt. Opperste concentratie. Dan kalligrafeert hij in snelle halen het teken.
Samenspel van hoeveelheid inkt, druk en bewegingssnelheid als een bijzonder ritueel. Op prachtig geschept papier.
Eerst uitvergroten, dacht ik. Met 'n grote kwast op behangpapier. Het ging om één vloeiend gebaar. Uiteindelijk was maar één versie met de juiste spanning in de lijn. Er waren tientallen pogingen aan vooraf gegaan.
Misschien konden de vissen me helpen. Een dierenwinkel was enthousiast. De motordrive camera had ik kunnen lenen. Ik had speciaal een vierkante witte bak gemaakt. Hier lieten we 40 goudwindes in los. Dat zijn roerige vissen. Ik maakte achter elkaar foto's van hun zwemgedrag.
Na onwennig, ieder voor zich, verkennen van hun nieuwe omgeving, bleken ze duidelijk contact met elkaar te maken. Ze zochten elkaar op of stoven uit elkaar. Maar plotseling ontstond er een harmonische formatie.
Kalligrafische creatie van vissen. Als sierlijke penseelstreken. Maar wat wilden ze me eigenlijk zeggen?