In 'n lege stationspassage zie ik een meisje met mondkapje en haar hond. Ik vraag of ik een foto mag maken. Ze gaan meteen poseren. De hond moet zitten en een poot geven, precies wat ik niet wil.
Hij heeft een kap om z'n kop, ziet er chique uit. Ook z'n lijf is ingesnoerd. Dat past niet bij zijn gedweeë karakter. Bij vlagen zie ik vuur als hij probeert te ontsnappen aan zijn harnas, om gewoon weer hond te zijn. Tevergeefs. Arm dier. Vast huiduitslag met niet te verdragen jeuk of een operatie gehad.
Het is een wonderlijk stel. Haar lijkt de mond gesnoerd; de hond kan beter horen door zijn versterker. 'Horen, zien en zwijgen' schiet even door m'n hoofd. Maar waar staan ze naar te kijken?
Potentiële hulp in aantocht: sterke geüniformeerde mannen. De hond blijkt bang. Hij kan nu ook niet van zich af bijten. Even later neemt een van de mannen dan maar haar koffer mee de roltrap op. En zeult ze zelf haar manshoge hond onder zijn voorpoten mee naar boven. Boven haar schouder uit zie ik nog net een roze lampenkap verdwijnen.