Ooit stond er achter mijn huis een prachtige oude acacia. Rijkdom. 's Zomers keek ik tegen een waterval van groen aan, 's winters vond ik de grillige kale takken iets Japans hebben. Een associatie met Van Gogh.
Op een dag zag ik een fluoriserende stip op de stam. In de buurt waren ze bezig met de realisatie van een nieuw 'groenplan'. Mijn boom weg? Het kan niet waar zijn. Ik trok direct aan de bel van het digitaal loket 'Openbare Ruimte'.
De volgende dag werd ik gebeld. Een ambtenaar wilde komen kijken. Bijzonder. Bij zijn bezoek nam hij de tijd, luisterde en leefde mee. Hij legde uit dat de boom niet goed onderhouden was en dat de wortels de bestrating gevaarlijk omhoog duwden. Helaas stond de beslissing vast. Maar ik mocht een nieuwe boom kiezen. Weer een acacia, natuurlijk.
Op 'n ochtend schrok ik wakker door enorm gekraak en mechanisch geweld. Mijn boom werd geveld. Een voor een werden zijn takken afgerukt.
Na verloop van tijd werd er een kleine bol-acacia geplaatst. Op zo'n keurig gecontroleerd boompje had ik niet gerekend. Gelukkig is het onderhoud weer niet goed en hebben ze hem nog niet gesnoeid.
Intussen 'kijk' ik hem groter, geef ik hem bij grote droogte vanaf mijn balkon eindeloos water. Hij groeit goed.