Parijs, vlakbij de Eiffeltoren, waar fonteinen dansen. Er zweven bellen in de lucht waar kinderen achteraan gaan.
Een jongen en een meisje passeren elkaar. Ik maak een foto en daarop gebeurt er iets. Ze lijken te reageren op elkaar. Voor mij ontstaat er een Spaanse dans. De handen drukken passie uit. Van de jongen met de handen hoog, hoor ik bijna het ritme van z'n hakken. Het meisje met het lange haar draait langzaam om hem heen.
Het doet even denken aan een 'tableau vivant'. Kinderen laten bewegen vanuit een fictieve situatie. Op een signaal moeten ze hun houding 'bevriezen'.
Toen ik in de jaren 80 bij toneelgroep Hooker werkte, was ik tijdens een repetitie getuige van een bijzonder theatraal experiment. De regisseuse liet de acteurs als groep door een intensieve ademtechniek, tot onwillekeurige bewegingen komen. Er ontstonden houdingen, gebaren en gezichtsexpressies in een schijnbare interactie; zonder woorden.
Het riep bij iedere kijker een andere associatie op, die ook op je gevoel werkte. Zo kwam iedereen in hetzelfde publiek tot een eigen verhaal en emotie.