'Jody en het hertejong' naar het boek 'The Yearling' (1938) van M. K. Rawlings, vond ik vroeger een geweldige film. Met Gregory Peck. Voor mij meer dan een tranentrekker.
Ja, Bambigevoel werkt natuurlijk altijd. Het onschuldige, broze diertje dat je alleen maar wil aaien en beschermen, maar het universele thema en de opbouw ontstijgen het sentiment.
De relatie tussen een vader, de door het leven afgeharde moeder en hun enige zoon staat centraal. Jody mag voor een achtergebleven reekalf gaan zorgen, waarvan de moeder gedood is. De arme familie plant mais voor hun eigen voedselvoorziening. Het hertje lust die malse plantjes ook. Er wordt een hekje om gezet. Maar herten kunnen springen. Het hek wordt steeds hoger gemaakt, maar tevergeefs. Jody heeft er alles voor over om zijn hert te houden. Uit wanhoop schiet zijn moeder uiteindelijk op het dier. Haar zoon moet dan zelf zijn gewonde hert wel doden. Een harde levensles.
Kom ik opeens een affiche tegen van een expositie in het Tropenmuseum. Wat doet dat hertje dáár nou weer? Blijkbaar werkt dit beeld nog steeds en trekt het publiek. Maar wat heeft het diertje eigenlijk te maken met die genezende kracht? Hopelijk wordt het niet ook geofferd.