Bij de Paralympics, in de tuinen van Versailles, reed Voets haar zilveren dressuurkuur.
Grote foto van haar in de krant. Maar mijn blik ging meteen naar de onscherpe achtergrond met “… een heel paard half …” en hulpruiter. Vier benen, twee van het paard. Dekkleed en jasje smolten samen. Even zie ik dat dan, een paardmens? Een gespeeld paard met twee mensen onder een hoes, waarvan de voorste net haar paardenhoofd af zet?
Het paard lijkt een petje op te hebben met aangenaaide oorhoesjes. Een sieraad of voor prikkeldemping? Paarden zijn schrikachtige dieren. Als de amazone haar paard laat ‘dansen’, vóel je hun diepe band.
Toen ik dertien was, heb ik vijf paardrijlessen gehad. Ik vond het geweldige dieren, maar was ook bang van ze. Zo groot en best onvoorspelbaar. Draven ging nog wel, maar in galop durfde ik niet. Op al m’n vakantiefoto’s, zijn wel paarden te vinden. Tijdens de terugreis van ’n vakantie wilde ik het nog eens proberen. Kon bij een boer. Door onverwacht verkeerslawaai op de weg ernaast, sloeg het paard vrijwel direct op hol. Met mijn voeten nog niet eens in de stijgbeugels, hing ik opzij aan het grote paard en moest ik me laten vallen. Over en uit, maar ik hád gegaloppeerd.