De kou van de berijpte grond ontmoet de warme gloed van de opkomende zon.
Op deze foto waan ik me in een nog ijzig ochtendbos. Geen mens te zien. Windstil. Het gouden licht verwelkomt me. Hier wil ik wel ver dwalen, zonder bang te zijn. De stilte ís niet stil. Je hoort steeds meer geritsel en vogels. Ik herken de kale bomen niet, zou daar in de lente nog eens moeten lopen.
Toch zou het net zo goed een naderende vlammenzee kunnen zijn, die bij de grote droogtes tegenwoordig, hele bossen opslokt en al het leven daar verstoort.
Die lantaarnpaal in de verte valt me nu pas op, zo klein tussen die hoge bomen. Hij brandt nog, maar kan niet op tegen het ochtendlicht. Of is het de reflectie van de zon? Je kent die palen vast. In 1960 een modern functioneel ontwerp van Friso Kramer, ontdaan van alle sier.
Geeft me wel een veilig gevoel, want zo’n exemplaar staat ook voor mijn huis. Ik hoef nooit thuis te komen in het donker.