Gestileerd landschap. Dit zou zomaar een opera-decor kunnen zijn dat met spannende belichting een dramatisch toneelbeeld zou opleveren.
Eerst tekent zich een donkere vorm af. Enkele bliksemflitsen. Langzaam licht het horizondoek op. Een hellend landschap oogt donker in het tegenlicht. Er klinkt muziek van Wagner. Hoor ik in de verte gezang? Dan dalen een voor een drie schimmen af, gezekerd met een touw. Rechts loopt een man naar de railing en zingt een aria, kijkend in de verte. In een spectaculaire scène gloeit het achterdoek op van hardroze naar oranje en krijgen de hellingen een groene glans. Donkerslag.
Het lijken mini-mannen, de werklui op de reusachtige dakconstructie van het prestigieuze station in Luik. Bij grootschalige architectuur worden mensen nietig. Ook in de Middeleeuwen toen rijke hooggeplaatste geestelijken hun macht wilden etaleren en bouwheer werden van enorme kathedralen met torenspitsen tot in de hemel. Met het betoverend licht door glas‑in‑loodramen, moesten gelovigen wel in de ban raken van God én de Kerk. Maar deze wereld bleef fictie en stond lijnrecht tegenover hun eigen harde bestaan.
Wat hebben de metselaars en timmermannen eeuwen geleden met simpele middelen tot op hemelhoogte gewerkt om deze imposante bouwwerken te maken. Ze liepen grote risico's, maar wilden weer heelhuids op aarde landen.