Wandelend in Montreuil trok een etalagepop mijn aandacht. Die ogen. Ik had meteen met haar te doen.
Haar bleke tint. De perfecte mond, te mooi om te praten en te intens rood voor haar stemming. Maar die ogen, die iets verbrede glanzende ogen met een berustende blik. Die vertelden een verhaal.
Een goedkope outfit. Twee hemdjes over elkaar, waarvan de te felle groene een beetje lubberde. En dan die misplaatste plastic parelketting. Het kaartje 'solde' op haar borst, pijnlijk.
Ik zou haar graag in een simpel, maar stijlvol blousje zien, met 't haar los. Misschien zou er dan een glimlach doorschemeren.
Voor ik vertrok wilde ik per se nog een keer terug om een foto van haar te hebben. Inmiddels was ze weer 50% afgeprijsd. Niemand was geïnteresseerd. Niet aantrekkelijk genoeg voor passerende klanten.
Ze keek me verbitterd na.