Er was eens een koninkrijk in de woestijn. Duizenden jaren geleden woonden daar de Nabateeërs. Ze bouwden hun mooiste stad Petra temidden van roze rotsen. Na vele jaren werd het 'n vergeten stad. De schat zou ooit weer ontdekt worden.
Om er te komen moet je een donkere kloof door. Je kunt geen kant op. Tussen die immense rotsen voel je je zo klein. De rots lijkt in tweeën gespleten en uit elkaar te schuiven om 'De Schatkamer' te onthullen.
Plotseling een baan van licht. Het mooiste moment, en ik zie het andersom: geen opening, maar een vorm die de kloof juist afsluit. Op deze foto lijkt het overbelichte en daardoor fragiele fragment net tweedimensionaal en uitgescheurd. Maar omdat je weet wat je verwacht, maak je het tempelbeeld in gedachte al af.
Dan sta je eindelijk vlak voor de beroemde graftempel. Hoofd in je nek. Te bedenken dat die altijd al in die rotswand besloten lag. Ze hoefden 'alleen maar' de zandsteen om de vormen weg te hakken en langzaam maar zeker die tempelsculptuur tevoorschijn te toveren. Een mix van Egyptische en Griekse stijlelementen.
Hoe ze dat ooit voor elkaar kregen. Gewicht en drukverdeling vormden de grootste uitdaging bij dit project. De oplossing lag in het van bovenaf naar beneden werken. En dat zonder steigers … ? Raadsels blijven bestaan.