Koningsdag. Kleedjes met koopwaar op de grond. Ik heb het ook jaren gedaan. Onderhandelen is leuk. Ik sta even stil bij een kluwen nep barbies.
Veel bloot en wilde haardossen. Wat een orgie. En tussen al die dames maar enkele Ken's. Hier en daar ontbrekende ledematen. Ze lijken zomaar neergekwakt.
Mijn zusje kreeg haar Barbie in 1964. Aan die glanzende blonde paardenstaart heeft ze nooit meer iets willen veranderen. Ze draagt nog steeds met flair haar 'Red Flare' jas, die met 'n rood dophoedje en rode hakjes geïnspireerd waren op Jacky Kennedy. De eerste volwassen pop met borsten, maar seksloos. Ze had stijl, lachte toen nog niet, was wat afstandelijker. In mini modeblaadjes kon je de meest exclusieve kleertjes en accessoires uitzoeken voor elk seizoen en iedere gelegenheid. Een ideaalbeeld waar je al je toekomstfantasieën op los kon laten.
Sinds 1959 heeft Barbie maatschappelijke ontwikkelingen ondergaan. Er kwamen bruine, (geestelijk) gehandicapte, vollere, gesluierde barbies met alle mogelijke beroepen op de markt. Verschillende rassen, nationaliteiten en lichaamstypen. Iedereen moest zich met haar kunnen identificeren. Het is een wereldindustrie van rolmodellen geworden.
Nu liggen haar stiefzusjes hier op een kleedje. Je zou ze een vliegend tapijtje toewensen.