Alweer 10 jaar geleden voeren ook ‘tall ships’ uit verre landen dagenlang hier op het IJ, met een zee van motorbootjes er omheen. Het was nu weer zover: ‘Sail’.
De laatste dag vond ik nog een plekje aan het water, achter ‘Damen Shiprepair’. Het wachten was op de drie- en viermasters en de replica’s van de historische houten schepen van Willem Barentsz en Columbus. Voor mij was het grootste schip uit Peru, de showstopper. Daar stonden rijen cadetten in training op de ra’s, als Playmobil-poppetjes vastgeketend tot in de hoogste masten van 46 meter. Hoe moet dat voelen als het schip scheefhangt? Brrr! Of de anticlimax als de show achter de rug is en het schip weer richting thuishaven koerst.
Midden in een kleine pauze van de indrukwekkende varende parade verscheen opeens een kleine kajak. Het licht scheen door de wand, net als bij het dunste wit porselein. Je ziet zelfs de schaduw van een voet. En niks motor, die vrouw peddelde op eigen kracht. Het énige bootje zonder aandrijving. Je kon het volgens mij met één vinger optillen. Oogde als kwetsbaar origami van flinterdun kunststof. Het zag er super simpel uit, maar tegelijk innovatief. Het leek zelfs opvouwbaar.
Dit was voor mij echt de Nr. 1 van ‘Sail 2025’.