Het weggetje dat ik meestal neem naar de supermarkt, is veranderd.
Ik zie een wegmarkering van krijt. Dit keer geen hinkelbaan, geen tekening voor het hek van je huis. De visgraat bestrating daagt uit om een ketting van steentjes in te kleuren. Wat willen ze ermee; alleen de straat versieren, een spoor achterlaten? Of is het een scheidslijn en mag je niet meer naar de overkant?
Een zigzaglijn vereist veel meer werk én krijt dan een rechte lijn. Maar met die dikke krijtjes schiet het toch wel lekker op. En met de schuine steentjes kun je mooi verschillende kleuren aan elkaar schakelen.
Om de beurt ieder een steentje; je krijgt de smaak te pakken. Een vast patroon; de herhaling is lekker. Je werkt ergens naartoe en weet precies hoe. Dat geeft een goed gevoel. Er is maar één doel.
Dan zie ik de ‘daders’. Twee kleine meisjes werken samen naar het einde van de straat. Het móet af ! … Ze hebben het gehaald. De volgende dag staat er een trotse handtekening aan het begin, als echte kunstenaars.