Het kleinste museumpje dat ik ken, ligt een paar straten verderop. Ik ging er naar de opening van de expositie 'Troep' van Mariëtte Wijne.
Hoe toepasselijk in Noord. Afval omtoveren tot unieke stapelmonumentjes en mini decors. Het mooie hiervan vind ik het pretentieloze, de kleinschaligheid. Ook het tijdelijk karakter bevalt me. Het mag éven bestaan. En daarna heb je alleen de foto nog. Als bij een theatervoorstelling.
Door de stad struinen en straatrapen. Klein spul als kleurrijk plastic, scherven en zomaar mooie vormpjes waarvan je de herkomst niet kent. Aangetast of niet. En dan thuis, gaan stapelen en samenvoegen. Je laat je meenemen door de vormen en kleuren voor je; zo bouwt het 'beeld' eigenlijk zichzelf.
Kijken en vinden. De kleinste en schijnbaar meest onbetekenende dingen. En hoe op een foto het licht zo'n object 'op kan tillen'. Die kunst is ook mijn vriend meester; ik ben nog gezel.
Bij dit mooie sculptuurtje viel ik op de kleuren, de potentie van monumentaal formaat, terwijl de roze knijper de realiteit terugbrengt tot z'n 13,5 cm. Het donkere voetstuk op het spannende stuk spiegel, oogt zwaar als een kinderkopje. En die zwierige groene glasscherf topt het af.
Ik moet m'n ergernis over zwerfvuil zien af te schudden en er objecten in zien waar schoonheid in schuilt.
Met dank aan Simon de Boer [ tinyshowroom.nl ]