Nieuwsgierig open ik het mooie doosje. Zachte rekbare stof en zijde, als bedje voor iets kostbaars.
Alleen de echo van een vork en lepel is er nog. Eetgereedschap. Voor een basisbehoefte. Van met je vingers tot met mes en vork. Een flinke laag beschaving; zo snel mogelijk netjes eten zoals het hoort. Maar waar is eigenlijk het mes?
Je ziet de uitgespaarde vormen voor het bestek. Dan zie ik ze ineens als bollende vormen en krijg dat beeld niet weg. M'n hersenen spelen met me.
Negatief, positief. Hol en bol. 'n Dwanggedachte. Ze willen de leegte oplossen met de bolvorm. Er moet iets in. Daarom laten ze mij alsmaar de bollende vorm zien. Ik krijg de werkelijkheid niet meer terug. Ik stel me een identieke vorm voor, in het positief, die vastklikt op het negatief. Als een pen- en gatverbinding. Stop!
Ik ontdekte het briefje onder op het doosje pas later. In de dertiger jaren gegeven aan een Eerste Communicantje. Een cassette voor kinderen. Van zilver, met haar naam erin. Een cadeau voor het leven. Mocht ze zelf nog niet snijden? Maar ze was al zeven. Nog even wachten maar.