Een strak woon-werkgebouw aan een nog te roze plein, dat snakt naar wat onbedoelde begroeiing. En dan het water.
Ik kom er vaak langs. En ineens stond ze er, het blauwe beeld met de vis, naar buiten gereden uit dat spiegelende gebouw. Een vleugje nieuw klassiek. Geen wit marmer, zoals je zou verwachten, maar blauw beschilderd met witte aders.
Na wat speurwerk vond ik een witte gipsversie op het Internet. In het begin van onze jaartelling waren de Friezen, aan de grens van het Romeinse rijk onder de rivieren, geïnspireerd door de Romeinen. Ze wilden ook een godin. Dat werd Hludana, godin van de visserij en het water.
Ik stel me zo voor dat deze eigenaar het beeld in wit gips ergens kocht en het vervolgens heeft laten ‘marmeren’. Het blauw blijft wonderlijk en echt marmer zal het nooit lijken. Misschien een knipoog naar de Romeinse beelden.
Toen ik stage liep bij een decorbouwatelier, heb ik nog een echte marmerschilder aan het werk gezien. Voor de toneelproductie ‘Lucifer’ van het Publiekstheater (1979), moest er een oneindige wit marmeren trap naar God komen. Geweldig om te zien hoe de houten trapdelen door zijn schildertechniek in marmer veranderden.
Zo onverwacht als ik de blauwe godin zag, was ze later weer verdwenen.